Bu fotoğraf uzun süredir sosyal medyada dolaşıyor. Ânı yaşa dedim ben adına. Çünkü;
Ânı yaşayan tek bir kişinin olduğu kalabalık bir fotoğraf.
İroniye bakın ki bu fotoğrafı da ya 5.5 inch’lik telefonumdan, ya da 9,7 inchlik tabletimden bakıyorum. Tıpkı fotoğraftakilerin heyecanla görmeyi bekledikleri o önemli kişiyi gözleriyle canlı canlı görmek yerine hemen ekranlarına sarılıp oradan fotoğraflamaya (seyretmeye) çalışmaları gibi.
Ânı yaşamıyoruz.
An’da yaşamıyoruz.
Yaşayamıyoruz.
Ya geçmişte, ya gelecek planlarında aklımız. Ekranlarımız.
Bir şeyleri kaçırma korkusu (FOMO) ile hep ekranlarda devamlı olarak yenilenen sayfalar, zaman akışları ve bizi çok da ilgilendirmeyen haberlerin peşinde zamanımız akıp geçiyor.
Hep güzel anları erteliyor, ekranlara hapsetmeye çalışıyoruz. Köprüden geçerken boğazda gün batımını (bence dünyada en güzel manzaralardan biridir) seyretmek yerine ekranlarımıza gömülüyoruz.
Yukarıdaki fotoğrafta onlarca kişiden sadece biri manzaranın keyfini çıkarıyor. Acelesi yok. Ânı yaşamanın peşinde. Bir daha belki de hiç bakmayacağı bir fotoğraf çekmek için harcamadan.
Carpe Diem ! Ânı yaşa!
